Ölmüş Günün

 ÖLMÜŞ GÜNÜN

Ölmüş günün ayakucunda öylece uzanıyor

Eskimiş bir kelimenin üzerinde elleri

Dilinde unutulmuş yabancıl dua

Tanrı’nın aklından geçip, bana geleceği saate çok var daha.

Ölmüş günün ayakucunda birden doğruluyor

Beklediği hayat geç kaldı, hiç böyle yapmazdı Tanrı.

-Geçer mi?

Soruyor göçmen bulutlara

Yağmur başlıyor sonra, neden bilinmez.

-İnanırsan geçer.

diye esiyor hergele bir rüzgar

Buna inanmak yerine, aklındaki kelimeleri kontrol ediyor.

Ölmüş günün peşi sıra yürüyor

Yürürken düşünürüm diye geçiriyor içinden.

-hatırlamak kolaydır yalnız yürürken-

Islak sokaklar, kuru dudaklarını arzuluyor.

Başını kaldırıp saate bakınca

Tanrı’nın sakalında sallanan çocukları görüyor.

Öteki berikine gülümsüyor…

Gülebilmek, tüm karanlığa rağmen o tek tebessüm…

Uzuyor yanaklarında can.

Ölmüş günün sonunda ölüyor.

Bir yıldız kaydığında onu tutmasın kimse

Kim bilir bir adamın çocukluk hayalidir düşen.

Kaderinin adına yakın yerinden kesilen canıdır kadın

Damla damla kan akıtır göğsünden anneler şimdi

Uzaklarda yarı adam yarı çocuk biri ağlıyorken

Sessizce unutuyor geç kaldığını çünkü uyuyan bir güzeldir mevsim.

Ölmüş günü kimse anımsamıyor

Dört nala koşan duyguların ardı sıra

Yürüyen kalabalıklarda kimsesiz bir çocuk gibi gözleri.

Bu saatte hiçbir anne baba, eş dost ya da sevgili sevişmez

Sakın ağzından tek bir kelime daha kaçırma…

Şaban Sarı