Ruh Parçası #132 Dört Mevsimin Bir Gece Yarısı Hikayesi

  Ruh Parçası #132  Dört Mevsimin Bir Gece Yarısı Hikayesi*
       -Ağzımıza sıçtılar bizim dostum.Bence kocaman bir devrim yaptılar zevkçi ruhlarımızda, haberleri yok tabi bundan. Biz savaşta kaybedilmiş önemsiz şehirleriz ne de olsa; ezilmiş köylerden biriyiz. Şehirlerinde güneş doğarken, onların güzelliği bizim ağzımıza sıçtı dostum. Tek kelimeyle durum bu.
       -Aslında ağzımıza bu kadınlar  bir şey yapmadılar. Biz hızlı tükettik damarlarımızdaki yaşamı, bittik lan resmen heyecansızlıktan öleceğiz. Kıçımızın donduğu karlı gecelerde, ağırlaşırken gözkapaklarımız  bir anda imdadımıza yetiştiler o kadar. Ölecektik hemde hiç bir şeysizlikten ölecektik ve bizi kurtardılar. Uçurumdan düşerken yakamıza  taktığımız karanfiller oldular dostum, o kadar. Bizi asıl mahveden ayıldığımızda karşımızda göremediğimiz geleceğimiz oldu. Tadı damağımızda kalan sohbetler, fikirlerimizin en fiyakalı köşesine çöken hatıralar bizim sonumuz oldu. Ulan ikimizde kocaman iki hayalle uçmuş bir vaziyette boşlukta dalgalanıyoruz, o kadar. Abartma....
       - Bizi belirsizlik öldürdü dostum. Çağırdığımız hiç bir geleceğe icabet etmeyen karanlık suskunlukların sebebi bunlar. Evrenin durmadan mesaj yağmuruna yakalandığımız uğursuz gecelerin suçu, suçlayacak o kadar şey arasında tabi ki en büyük suç şu fıçı kadar kocaman olan ve aklımdakileri yüreğine dökmeme sebep olan gururun suçu ; aynı senaryoları farklı kadınlarda yaşayacak kadar yakın arkadaşlarız ama ikimizinde elinde ilaç kalmamış, sarhoş olalım haydi....
       - Sarhoşluğumuz içtiğimiz sıvıdan kaynaklanmıyor, duygularımız bizi uyuşturmuş. Damarlarımızda alkol değil, hüzün var dostum; aklımız bu yüzden bu kadar bulanık. Aslında ne var biliyor musun, uyuyacaksın. Birileri elbet merak edip seni arayana kadar uyuyacaksın çünkü bi uyuyunca geçiyor birde yazınca.
        -İnanmak sosyal bir aktivite, toplumsal bir olayken hala, sevişmek bile dostlara danışılmadan yapılamıyor bu yüzyılda biz hala aşk, heyecan, gelecek falan diyoruz ya bırakalım bence düşünmeyi de kapanalım mağaralara. Konuşsak geçecek gibi ama görülmemiş bir kaç rüya kaldı önce. Geçecek ama, her zaman geçti; bir' olma çabası yakacak yağmurları ve yıldızlar doğacak gene, korkmuyorum ben ya sen?
         -Ben korkuyorum. Bu kadar yakınına tırmanmışken aydınlık fenerlerin, patlamış bir ampul yüzünden düşecek miyim soğuk sulara, hayır. Ne ben ne sen bu kadar kolay sırt çeviremeyiz, ben korkuyorum koşarken nefesimiz kesilecek diye. Geceler bir hayli uzun artık, kim bilir hangi kaderleri planlıyor onlarda; anlayamadığım için korkuyorum, neden kaderler ayrı ayrı yaşanıyor, konuşarak anlaşılabilir, dediğin gibi.
        -Sanırım dökücem içimdekileri çırılçıplak kalacak sözcükler, utanır mı insan sevdiğinden?
        - İnsan yabancılarla konuşur, sevdiğine susar halbuki ne var utanacak haklısın.....
        -Zaman akıyor gözlerinden, uyuyalım.
        - Ölecekmiş ve geçecekmiş gibi yaşayalım, uyuyalım....
Şaban Sarı
* tamamen olmasa da çoğunluğu hayal ürünüdür, dikkatli okuyunuz, kendinizi bulunuz.

Ruh Parçaları 125- 131

Ruh Parçaları

#125

zamanın gölgesi düştü üzerimize, üşüyorsan geleceğimi al.

#126

sığ bir nehrin yatağına uzanmış soğuk suların içinde yaşıyor gibiyim... Ürperiyor canım ölümün nefesine kulaç attıkça.. yağmurlara dokunuyorum, dökülüyor saçlarımdan yaprak yaprak düşlerim; aklım şimdi çok uzaklarda. Bekler insan, uçurumun kenarında tutunacak tek bir dalı bekler, yalan olsa da inanmak ister.

#127

hiç yanlış anlaşıldığın oldu mu? Sevmeye çalışırken, bir cümleyle öldüğün oldu mu hiç? İnandığım tüm değerlerin gece yarısı ansızın sorguya götürülüp bir daha onlardan haber alamadığın oldu mu hiç? Hiç severken unutmaya çalıştın mı? Hiç bu kadar depresif bir şair gördün mü peki?

#128

İnsan bazen, belki de çoğu zaman, ya da ne bileyim işte öyle anlarda. Bu tip belirsiz kelimelerle yoğun ya da öylesine anlam yükler bir şeylere. Değer verir yani. İnsana değer verir, hayvana değer verir, doğaya, taşlara, kitaba ve belki kendine değer verir. Sevgilisine değer verir; onu öpmek ona dokunmak bir değerdir kimisi için, bir başkası için ona dokunamamanın verdiği haz değerdir. Mezun olmak, derslerinde başarılı olmak birileri için değerken, bir başkası için hayattın sınavında kalmamak daha değerlidir... Herkesin değeri farklıyken ve bunca ayrı yüzler, fikirler kol gezerken gezegende hala "bir" yapmaya çalışmak kendini, birilerini saçmalıktır... Hele ki duyguları standartlara sığdırmaya çalışarak bunu aramak en büyük saçmalıktır; değer anlık bir şeydir, kimisi için saniye kimisi için ömür süren. Yaşasın bireysel duyguların güzelliği, hıh?

Zaten gün gelecek değer verdiğimiz ne varsa kaybolup gidecek, hiç bir şey olmazsa ölüm var; en güzel filmlerin bile bittiği, en edebi romanların sonuna dahi nokta konulduğu evrende her şeyin sonu var, var ama görmek isteyene... Bitişin o bir anlık boşluğunda anlıyor ki insan, bitmek başlamaktır... Başlamak bitmektir, böyle kördüğüm olmuş döngülerin içerisinde bir o yana bir bu yana savrulan düşlerine rağmen insan yine de umut edebiliyor... Hayret....

#129

canım acıyor. etime değil bildiğin canıma batıyor düş kırıklıklarım. doğru bildiğim bir yolda hep can kırıklarıyla yürüdüm, çırılçıplak. gülleri hiç sevmem, kasımpatı belki ya da fesleğen. canımı acıtan dostlara da yazıklar olsun... Nefesim kesiliyor, yüreğimdeki çocuğun üzerine kapatılıyor kafesim. aşina bir korku parmak uçlarımda, kelimelerimde izleri. Batıyor her harf geleceğime. etim soğuyor, canıma batıyor kıymıklar, yalan söyleyen geçmişe de yazıklar olsun!

#130

-Sıra sende.
-Düşünüyorum izin verirsen.
-Neden bu kadar çok düşünme ihtiyacı hissediyorsun ki, alt tarafı bir yaşam, hamleni yap.
-Neden mi? Elim uzanmıyor artık kırıklarına canımın, batacağı kadar battı zaman en derinime. Almam gereken derslerin pek çoğunda bir hayli başarılıydım. Umutlandıkça düştüm dizlerimin üzerine, tam uzanacakken ellere, bir tekme daha geldi göklerden. Şimdi yaşamak için düşünmezsem yarın ölümle buluşabilirim ve ben o gün yarın olmamalı.
-Bana acıtasyon yapma!

#131

Tanımsız hisler sözlüğünde aradığım manaların karşılığı olabilecek bir yerin var yaşamımda,
varlığına duacı bir mü'min gibiyim.

ama ruhumu hissedemediğin zaman beni bana bırak
kendimle yaşıyorum belli ki.
yeniden döneceğim güzelliğine.
bazen kaybolurum içinde, bulamazsın bazen beni aradığın yerde;
alışacaksın.

çok sevdiği için çok üzer insan, insanı. Sevmemeliyim belki de seni.
canımın bu kadar acıyacağı günleri hayal dahi edemezdim
günahlarımın bedeli olabilir misin meleğim?
bazen ömrüne ne anlam yüklersen yükle eksik bir yanın
sana ihtiyacım var gibiyim, anlayacağın.
noktala damarlarımı isminle, tenimde geleceğini bırak
seveceksin...

Çimenli Filli Şiir

Çimenler de filleri sevebilir neden olmasın,

filler her şeyden habersiz göç edebilir ölümlü geleceklere...

Bir gün,

özgürlük gökyüzünden intihar ederse 

ancak o zaman

yağmurlar başlar Afrika çöllerinde....

Sonra baharla birlikte yeni çimenler eski hikayelere aşık olurlar

filler ağır ağır uzaklaşırlar, ardında ezilmiş düşler...

Bir gün,

susuz yazlar yaşanır en bereketli fikirlerin yeşilliğinde,

belki o zaman

kurumuş düşler dökülür eylülün yapraklarından...

tüm emekler soğuk bir başkent gecesinde havada asılı kalır

Bu coğrafya da çimenler fillere aşıkta olamaz, hakları yok.

toprağın günahlarını örter çimenler 

bir gün,

tüm filler suya hasret kaldıkların bir gün

geç kalırlar ölümlü çimenleri  fark etmeye.

Şaban Sarı

Ruh Parçası #124 Sessiz Bir Ölümden önce Veda Etmek İstediğim Kadınlar Var.

Ruh Parçası #124

Sessiz Bir Ölümden önce Veda Etmek İstediğim Kadınlar Var....

      zaman asla kendini unutturmaz. Bir köşe başında ansızın karşına çıkar da başını eğersin. Utancından değil, korktuğundan.

      

       Aklımın dağınıklığında hala bir umutla en sevdiğim geleceği aramam çok yoruyor beni. Düşünmekten, özellikle sonu nereye gidecek belli olmayan kaderleri düşünmekten çok yoruldum.İçimde bilmediğim bir yerlerde saklanan hislerimin kırıntılarını yazmaya da korkuyorum artık. Umuda sarılıp karşıma hiç beklemediğim yerden çıkan heyecan, kelimelerimin de kafasını karıştırdı. Aklımdaki bulanık düşleri ne zaman dökmeye çalışsam, cümlelerim bir şekilde senin yörüngende kayıp bir yıldız oluyor... Kendi oyunumda kendime yeniliyorum ve artık yazmaktan da korkuyorum. Ölebilirim. Bu ölüm sessizliğinde, bilmediğim bu yaşamın düşü içerisinde ansızın sesim soluğum kesilebilir. Her şey yarım kalabilir....

     Beynimin içinde ağını ören bu kader, yaşanmış zamanlardan kalma acılarla süslüyor fikirlerimin duvarlarını. Hayalgücümün tablolarının dili tutulmuş, lafını esirger olmuş dudaklarımdan. Korku ülkesinin sessiz bir vatandaşı olarak kendi deliliğimde boğulacağım sanırım... Artık afilli laflar edemiyorum, demek istediklerimi gizli bir kitaba bırakıyorum. Gözlerim de  o kadar dalgınlar ki başka hikayelere de ortak olamıyorum, kusura bakmayın ama sanırım eski günlerdeki gibi geçmesini bekleyeceğim bir köşe de. İkinci kez pişman olacağım adım gibi biliyorum geleceği kaçırdığım için ama tanıdık birinin de dediği gibi; ciddi zamanlama problemlerim var. Yanlış zamanda yanlış yerlerde heyecanı buluyorum, ben kendime naptıysam hep bunu ararken yaptım ve ardıma bakmadan kaçmaya çalışıyorum sanki söylesem dilimdeki son sevda sözlerimi, kuşlar uçacak ve gidecek oda.... Bir kere kaybetmişsen kelimelerini,  yolun bitme ihtimaline katlanamıyorum artık....

        Güldüğüme bakma, gönül sancım başladı gene. Denedikçe yanıldığım, onurlu yaralar edindiğim zamanlardan kalma bir hatıra, heyecanına karışıyor. Haberin yok ama senin haricinde herkes tanıyor içimdeki yerini. Takdire şayan övgüler alıyorsun haberin olsun ve adın ne zaman geçse soğuk düşler damlıyor alnımdan, ağlasam geçer mi Tanrım?

         Cehennemin kapılarını merak ederken işlediğim günahlar öğretti ki, aşk iki insanın birbirinin zamanından çalmasını yasaklıyor, kaçıyorum bu yüzden. Gururlu bir şehre taşınacağım; asla gelecek sezon ekranlarda yer almayacak bir senaryoya inanmakla ne kadar hata yaptığımı biliyorum. Tadı damağımda misafir zamanlarımın ancak senin için her sabah pencereni aşındıran basit bir meltemden öte değil ismim. Gitmem gerek.... Ve eminim ki tüm bu günahların bedelini ödemek için uykudan uyanır uyanmaz bir sabah vakti, ikinci kez çaldım kapını; şimdi her gitmek istediğimde karşıma çıkıyor güzelliğin, Tanrım bu kadar acıdan sonra cenneti görebilir miyim? Hayır Tanrım, onun cennet olduğuna inanmayacağım, artık sahnelenmeyecek oyunlarda başrol olmaktan çok yoruldum, anlıyor musun?

         Hep kendimi ararken merak ettim, bir insan bambaşka bir insanın ayak seslerini nasıl gözler, nasıl hasretle bir yudum sohbetini bekler, diye. Şimdi anladım ki kendimi ararken ne çok kaçırmışım sevdaları. Tam kendimi suretinde bulmuşken berrak bir aynanın karşısında, uğursuz bir belirsizlik bozdu büyüyü. Kendime dönmeye o kadar hazırdım ki hemde seninle.... Görüyorsun ki kelimelerim yine seni bulmayı başardılar. Sesimden çok onlarla konuştun ne de olsa....

         Öğrendim ki sevmeye engel değil tanımadığım üçüncü tekil şahıslar ve öğrendim ki umuttur yaşatan da öldüren de insanı.... Birini sevmek için iki kişiye ihtiyacı yok der eski mevlevi şeyhleri oysa ne çok yanılmışlar,Sevgili'nin aşkına giderken ikinci bir güzelliğe ihtiyacı var en kara düşlerin bile... Bekleme sevgilim, yolunu kaybetmiş bülbül gibi, gül rengi şaraplarda öleceğim....

        Daha çok söz edilir de üzerine alınmanı istemiyorum, diyeceklerimi gül güzeli yüzüne saklamakta inatçıyım, hem gittikçe melankolikleşen gecemi seninle daha da derinleştirmek istemiyorum, izninle susuyorum, yine. 

Şaban Sarı

Ruh Parçaları #123 Tanrım Orada Mısın?

   Ruh Parçası #123  Tanrım Orada Mısın?
       Aydınlık bir geleceğin perdelerini aralamak için bu karanlık koridordan geçmeliyim. Ellerimden tutar mısın bayan Tanrım, yoksa sende tüm sevdiklerim gibi beni yolun sonunda mı karşılayacaksın? Kaderine terk edilmiş metruk bir ev gibiyim,  korkuyorum Tanrım. Korkuyorum, duyuyor musun aklımın seslerini. Takvimlerden dökülen anılarımın yaprakları merdivenlerde ruh gibi bekliyorlar. Ömrümün satır aralarında bir komploya hazırlanıyor olabilir ölümler... Önyargıların çığlıkları çekip alıyor üzerimden geleceğin örtüsünü; kuralların dalları kesiyor etimi,  sökük hayalleri yamama telaşında hala ruhum; riyakar sözlerin gölgesinde üşüyorken, sevecekmiş gibi bakan gözler var karanlıkta; ölecek gibiyim Tanrım... Buz gibi ve zehirli bir ağızdan umut içiyorum, içer içmez bir ayaz düşlerimi titretiyor, yolun sonuna gelebildim mi Tanrım?
       Kimse(m) yok mu Tanrım? Kaderime ortak bir heyecan bulamaz mıyız bu saatte bana uygun? Senin de mi saatin çoktan yasak? Tanrım, gittiği yere kadar dayanamayabilirim, izninle dökebilir miyim dilimdekileri? Yoksa dilsiz bir peygamber mi olacağım sessizlik ülkesinde yine? Kelimelerimi üzerine alınma Tanrım ama bokunu çıkartıyorsun artık! Nereye Tanrım, bir dakika nereye! Nereye götürüyorsun sevdiklerimi de? Havada asılıyken yüzmeye mi çalışıyorum sence de? Yüksek duvarların  ardından umut doğarsa kıyamet alameti mi sayılır? Tanrım tüm bu rüyalarımı sadece suya mı yazıyorum. Beyhude bir telaş içerisinde, bu karanlık ormandaki bataklıkta aşk'ı aramak çok mu saçma sence de?
       Dönemem Tanrım bu yoldan, dönemem üzerim çok günahlı ama sil baştan sevebilir misin ömrümü Tanrım?
       Sabrımı avutmaya yetecek kadar senaryom kalmadı Tanrım, ölecek gibiyim... Söyler misin, daha çok var mı cennetin kapılarına Tanrım! Tanrım! orada mısın Tanrım...

Şaban Sarı

fb/ Sbn.Sari
Twitter/ SbnSari8

HÜZÜN SAATLERİNDE

HÜZÜN SAATLERİNDE

Gece lanetli bir vakit bu şehrin üzerinde asılı dururken

Karanlığın nelere gebe olduğundan kader bile bihaber bu saatlerde

Uykusu kaçık akıllıların işi bu bekleyiş

Gözü kara korkakların sabrı bu haykırış

Zalim yüreklerin şefkati bu sözler

Aşkın tıkırtıları hepsi, bu hüzün saatlerinde

Bu hüzün saatlerinde takılı kalıyor akrebin gözü güzelliğinde

Görüyorsun işte zaman dahi tutuk senin karşında

Kadranın gönlü el vermiyor bir saniyede geçip gitmeyi

Boğaza düğümlenmiş sevda sözlerinin tutsaklığını gördükçe

Aksa sabaha varacak an dinecek bu lanetin sızıları

Aksa geceye varacak yine zaman akacak açık yaralarından yaşam

Bekleyecek oysa ruh takvim yapraklarının başında umutla- kalem sürçmesi işte- umutsuzlukla

Sözler asla söylenemeyecek ölü cümleler yazılamayacak gerçek hisler

Ertelenmiş bir gelecek uzatılmış bir hasret ve sabırlı bir düş

Akamamış gözyaşları kurumayan mürekkebin veda damlası ve kaderin cilvesi

Bu hüzün saatinde can evine sığınmışlılar

Susuyorlar yas’lı bir yüreğin pişman bakışlarında çaresiz

Asla arkası gelmeyecek yarınların onunla

İnadı inat huzurun bu ülkenin sınırlarına uğramayacak

Vakit kaça dönerse dönsün küre’de

Saat hep yüzün yürekte

Uzun uzadıya anlatılmalı ihtimallerin düşü

Çünkü olmayacak duaların son kabul tarihi de doldu artık

Ne kadar istersen iste geleceği biriyle

Bu cennette zor, zor seninle iki cihanda bir yakada buluşma ihtimali

Sen nereye kaçarsan kaç karanlıkta

Ben hep o hüzün saatinde saygı duruşunda

İster git ister sev ister sus

Ama bil vakit burada yüzündeki hüzün

Gönül sancım nisan yağmuru kadar kısa düşüm

Toprak kokunu unuttun geçip giderken şehrimden

Baharı bıraktın üzerimde ve yine de kış soğuk geçiyor içimdeki yokluğunda

Zamansız yağdım rahmet kapılarından yüreğine biliyorum

Hiç yakışmadı bana baharın onu da biliyorum

 Çünkü bahar en çok sana yakışır

Ben yine kışı alayım.

Aşk gibi bir ateşin içinde üşüyorsa ten

Vakitlerden hüzün vaktidir kesin

Tan karanlığın içini ürpertiyorsa sol boşluğu yalnızlığın

Vakitlerde hüzün vaktidir kesin.

Tüm verdiğim huzursuzluğun bir özrü olarak

Geride bırakırken umudumu yatağında,

Son bir veda cümlesi koyuyorum başına

“şakadan daha ciddi bir nisan’dır aşk”

Öptüm yokluğunu giderken

Sen rahat uyu, daha erken vakit: hüzün saatlerinde!

Şaban Sarı

Ruh Parçaları #122 "Bir Deli Ütopya"

BİR DELİ ÜTOPYA

Kendini yağmurun kollarına bırakmış bir başkent gecesinde, bedenine hapsolmuş bir ruhun düşünü anlatacağım size. Tüm  yaşamlar bir hayal ürünü olduğundan; bu ütopyadaki tüm kişilerin gerçekle uzaktan yakından alakası yoktur!

“ Nereden başlayacağımı bilmiyorum. Kördüğüm etmeden iki kader nasıl ortak bir yolda buluşur anlamadım hiç. Bir şey soran gözlerle bakma ben sadece susmaktan yoruldum o kadar...
 Her şeyin başladığı şehre gitmek istedim seninle. Her şeyin başladığı şehrin orası olduğunu, seni düşünürken buldum üstelik; tüm senaryolar yaşanmış ve  tüm ölümler uğurlanmıştı bir gece yarısı. Sıkılmış yıldızlara bakarken bir düş gördüm... Evet itiraf ediyorum:  ben gece yarıları sadece seni düşünüyorum. Bu kadar açık sözlü olduğuma bakma bu gece tutamayacağım dilimi ama biliyorsun  normalde artık susmayı tercih ediyorum. Neyse çok uzatmadan;
Her şeyin başladığı şehirde benim en güzel ve en kötü zamanlarım saklı. Her sokak ve cadde de tanıdık bir koku, eski bir anı saklı;  bunu şimdi ve seninle fark ettim. Seninle bir gece yarısı şehri bir baştan bir başa dolaşırken fark ettim. Aklımın satır aralarında tozlu defterleri kurcalarken gördüğünde beni, anlamış olmalısın günahlarımı da sevaplarımı da... Çok kirliyim üstüm başım geçmiş kokuyor, herkesten daha masumum oysa... Sustuğum ve korkuluklarımın ardına da o günlerde saklandım.... Şimdi daha çok tanıyorsun maskelerimi...

Ben en mutlu günlerimi de, en kötü saatlerimi de bu gökyüzüne emanet bıraktım. Deli şairliğimi de, dostluğu da, sevgiyi de bu caddelerde tanıdım. Tüm günahlarımın bedelinin ödenmesi gerektiğini, cehennemin kapılarından geçmeden cennete varılamayacağını; kargacık burgacık bir yaşamın alelacele doldurduğum sayfaların kapatılması gerektiğini; fikirlerimin eteklerindeki geçmiş izlerinin temizlenmesinin ancak bu şehre seninle dönerek mümkün olabileceğini; ve bunun gibi pek çok noktalı virgülle kesilmiş heveslerin ancak seninle son bulabileceğini fark ettim. Bundan daha iyi de temiz bir başlangıç düşünemiyorum. “  dediğinde adam derin bir nefes alıp sustu tekrar... 

Bu ütopyada yeri olmadığını düşünen yağmur yüzlü kadın, yine sessiz bir rol alıyordu bu oyunun başrolünde. Uzadıkça uzuyordu sohbet zamanın gölgesinde, ölümüne...

Havadan derin bir nefes doldurup ciğerlerine “ peki şimdi benden ne cevap duymak istiyorsun? Ne istiyorsun benden” diye endişeli bir cümle bıraktı yavaşça göğe.

“ Senden ne istediğim…
Heyecanımı dualara yazmaktan, aklı başında sohbetlerde senden bahsetmekten bunu hiç düşünmedim. Sadece bilmeni istedim;  Sen o en heyecanlı kaderlerden birinde bana;  Tanrının bana göstermeye çalıştığı, bildiğim ama adını koyamadığım tüm duyguların tanımını gösterdin. Sanki gözlerimin önündeki perde kalktı, o kadar. O en büyük duyguyu hissetmek, öyle bir şeydin işte. Ölümsüz bir düşte olabilir varlığın, uyandığımda asla hatırlamayacağım tatlı bir rüya da. Sadece bil istedim o kadar. Bundan sonrası senin hayatın.  Ben sende O’na ulaştım, karanlık ormanımdaki ışık oldun....Teşekkür ederim. Sen sevme  beni ama  gitme de.  Birlikte olmak ciddi bir hayal ben sadece bil istedim ütopyamı. Ben sadece şunu bil istedim, ne zaman olursa olsun hatırla diye; sen bir adama Aşk’ı öğrettin.”
    Sözlerini gerçeğe dökemeden geçti mevsimler...

                Çünkü cevap beklemeye vakti yoktu ölümün. Heyecandan ölen bir gökyüzü yağmur bırakıyordu umutlu yarınlara, o kadar….

Şaban Sarı
              

                               

Ruh Parçaları #121

Ruh Parçası #121

- Nereden geliyorsun bu saatte, üstün başın gelecek kokuyor? Üstelik yanağındaki o gülümseme de nereden çıktı?

- Anlatsam da inanmazsın. Hiçbir sözlükte içimdeki baharı anlatmaya yetecek sözcük yoktur….

-O zaman bir duble rakı koy da açılınca dökersin dilinin altındaki itirafları, haydi….

(sessizliğimdeki tıkırtılar geceye nasıl da yakışıyor, yıldızlar aydınlatıyor masamı her gece…)

-Hiç bitmesin istediğin bir düşün tam ortasında,  zorunda olduğun için uyanıyorsun ve aklının tadında yarım kalmış bir heyecan.  Aklına getirmeye çalıştıkça o an’ı ; kendi inanmak istediğin senaryoya inanıyorsun ve Atlas,  en çok bu soru kaçırtıyor aklımı: acaba doğru mu gördüm?

- Ben böyle fani işlerden anlamam ama fikrimi soracak olursan cebinde sakladığın kelimeleri  yoluna serpmelisin. Bırak emeğinle ve heyecanınla hazırlanmış bu yolda yürümek ya da yürümemek kararını o versin…

-Hazır değilim Atlas, anlıyor musun hazır değilim. Bu kadar korumuşken zamanı, soldurmadan yaşamını canlı kalabilmişken ,yolumdan geri dönme ihtimali bile beni korkutmaya yetiyor; ilk düşüşümde kalkacak gücüm vardı ama bir kez daha kalkabilir miyim bilmiyorum… Ne umutlanabiliyorum üzerimdeki gelecek kokusuna rağmen ne de vazgeçebiliyorum tadımdaki sohbetinden….

-Ah benim deli beyim, eğer yanlış durakta karşılaşmış iki kaderse ruhlarınız, birbirinizin vaktinden çalmaya hakkınız yok, yaşam anlık bir dalgınlığı ömür boyu affetmeyebilir çünkü. Ya ilk durakta inmelisiniz çok uzaklaşmadan kendinizden  ya da söylemelisiniz aklınızdaki tüm patikaları ve yarın birlikte bir ömre mi yoksa ayrı kaderlere mi devam edeceğinizi bilmelisiniz. Bu belirsizlik seni daha da delirticek biliyorum, bu kez farklı tadın ama ölürsen hiçbir Tanrı kaldıramaz seni…

-Tüm dualarımın ilk cümlesi adı olmuş, farkında değilim. Göğe kaçak çıktığım fikirlerimde hep silüeti, uzanmış çocukluğumla bulutlarda hayalgücü yarıştırırken ben hep ona benzetiyorum bulutları… Alışık değilim böyle sarhoşluklara, güzelliği çarpıyor ; öleceksem böyle bir zevkten ölmek isterim Evlat…

-Nereye kadar sürecek bu sarhoşluk efendim?  Boğazından damarlarına akan zamana dayanacak gücün yok, yıkık dökük hayallerin arasında soğumaya yüz tutmuş bir bedenle daha ne kadar kovalayabilirsin saçlarındaki kelebekleri… Ölüyorsunuz efendim farkında değil misiniz?

- Ölmekse böyle heyecandan ölmek olmalı ve Eylül ayı vedaların ayıdır. Tüm aydınlık ruhlar birer birer cennetlerine yol alırken ben hiç tanımadığım bir mevsimin koynunda onlara katılmışım çok mu? Ben Eylüllere anılarımı gömdüm, hikayelerimi sakladım bir ömrü daha uğurlamışım çok mu ?

- Dokunamadığın umutlar yapraklarını döküyor. Çıplak bir ağaç gibi kışa  hazırlıyorsun ince bedenini; kış bir hayli yalnız geçicek dallarındaki yarınlar kırılır dayanamaz buna. Güneş ısıtmıyor tenini, karanlık mağaralardan kaçman gerek. Sözlerinin ışığında ilerlemelisin, konuş efendim konuş, siz susarsanız ölür doğanız…. Ne Eylüller ardınızdan sizi hatırlar ne eski heyecanlar; tüm sevdiklerinizi önünüzde taşıyın efendimiz…

- Konuşmaya nereden başlayacağımı bilmiyorum, bazen sen kadar yakınken bana, bazense birkaç galaksi var sanki aramızda. Tam “işte bu, şimdi” diyorum ama bu kez paçamdan kocaman bir korku tutuyor. Aşk korkaklara göre bir heyecan değil, bunu hep ben söyledim ama birinin değerini kaybetmeden anlayabilmek korkaklık sayılmaz. Dudaklarımdan yanlış, istemediği bir kelime kaçsa, kazayla sanki büyüsü bozulacak ve düşümden uyanacağım. İşte o zaman konuşmak isteyeceğimi hiç sanmıyorum; uzattıkça uzatıyorum geceleri , ben kendi dünyamda kurduğum geleceğe inanıyorum;  beni sevmesini ya da yolumda yürümesini istemiyorum evlat; ben sadece beni bu düşten uyandırmadan, gitmek tek çaresiyse sessizce gitmesini istiyorum.

-Peki ya o size gelmek için mevsiminizi bekliyorsa efendim. Değerli  yalnızlığınıza dokunmaktan korkuyor, sözleriyle sizi incitmekten çekiniyorsa? Bilemezsiniz efendim, konuşmadan, yastık altında sakladığınız cümleleri gün yüzüne çıkartmadan ölemezsiniz!

- Sevmek ya da sevilmemek ; bütün mesele konuşabilmekte!

- Tanrı aşkına bırakınız bu kıvrak cümleleri de soruma cevap veriniz; bahsettiğiniz üzere aynada kendinizi görmüş gibisiniz, gerçekten ya sizin kadar yorgunsa?

- Bir ömre geç kaldıktan sonra ikinci kez kapısını aşındırmak ağır geliyor anlıyor musun. Kapı ardına kadar açık kalsa, aşka davet edilsem de belirsiz bir heyecan adımlarıma pranga olur; gidemem. Ellerimden tutacak kadar hazır değiliz belki de en iyisi kelebeğin kanatlarındaki renkli heyecanımın güneyde bir fırtınaya kapılmasını beklemek. Zamana hiç güvenmiyorum, hep geç kalıyorum ömrümün baharlarına ama başka çarem yok, anlıyor musun….

- Bir kez daha cesur bir savaş vermek yerine yine susmayı tercih ediyorsunuz efendim, size hiç yakışmıyor. Aldığınız yaralar sizi çok değiştirdi, farkında mısınız?

-Farkında olmam yaralarımın sızısını dindirmiyor. Kaybettiklerimi geri getirmiyor, bu saatten sonra pişman da olmayacağım; tüm kararlarıma olduğu gibi bir sevdanın daha ölümüne saygı duymalısın Atlas!

-Ama efendim

-Aması falan yok Atlas. Bırak kendi inandığım heyecanla yaşamayı öğreneyim, bırak ben sevildiğime inanayım başkası hiç bilmesin. Bırak bir gece yarısı gökyüzünde bir yıldız olayım ama bırak kimse beni öldürmesin, bırak onu ben yapayım!

-Peki efendim, hayatınızdaki pişmanlıklarda bol şans, bana müsaade, lütfen

- Varlığına Atlas, Kimseye diyemediklerimin bi kısmını dinleyen varlığına!!!

Şaban Sarı

EYLÜL'E ŞİİR

EYLÜL’E ŞİİR

Tüm Eylül’lerin  ölüm, doğum ve sevdalarına

1

Bulutların sırtında ağır ölümlerin mevsimi.

Karanlık coğrafyalarımda azrailler kol geziyor,

Rüyalarımın ensesinden yakalamışlar; korkuyorum vakitsiz göçlerden.

Geç kalmaktan da korkuyorum en sevdiğim ömre…

Soğuk yaşlar kurak duygularımda, toprak kokusuna karışan sesine hasret,

Saçların bereketli göklere benziyor üstelik.

Aydınlık ruhlar uğurlanırken, teninden yağmurlar eksik olmuyor

Benim tüm şehirlerim biraz aşık…

2

Güzler dökülüyor damla damla yanaklarımızda

Yollar aramızda tarifsiz uzuyor,

Uzaklarda kaldı o en sevdiğimiz tanıdık sözlerle yaptığımız sohbetler.

Zaman yapraklarını dökerken,

Sensiz sokaklarda

Bir bulutun canı yanıyor ve çocuklar masumiyet uykularında anlatıyorlar bu korkuları.

Ölümün elinde tuttuğu yorgun ülkelerde tükeniyor umutlar, özlem bulutları tüm çatıların üzerinde.

3

Eylül’ün göçmen kuşları taşırken geri hükümsüz ruhlarımızı

Şehirler bereketli sevişmelere hazırlanıyordu.

Kökleri durmuş ve unutulmuşken saatler , fırsat bu fırsat

Bağımsız huzurların içinde uzanabiliriz tüm yasaklara, korkusuzca.

4

Bir kelebeğin ömrü kadar uzun ve turuncu bir günde

Ölümsüz güzelliğini pencereme getiren serin bir meltemdi, gördüm.

Ardına bile bakmadan bir gökkuşağına gittin sen, anlamadım

Kırık kanatlı bir kırlangıç kadar öksüzdü tüm Eylüllerim şimdi!

Dünya bahçesinde kuru bir sevda ağacına bağlı dileklerden biri senken

Gün geceye döndükçe soğuyor heyecanlar, avucumda ölüyor en çok sana yakışan gelecek

Tüm sıcak renkler Ekim’e doğru soğurken, sen gitme !

5

Öyle bir Eylül ki bu, yeniden alevleniyor küller

Tek başına bir mevsimi sırtlamış gidiyor…

Ardında tüm hüzünlü ruhlar, hepsinin göğsünde koca bir yalnızlık yıldızı!

Tüm bu dağınık heyecanların arasında en sevdiğimdir ellerin.

Bulamıyorum kalabalık caddelerde gözlerini….

Kıvrak bir ses doluyor ruhuma, umutlanmamak elde değil

Turuncu günölümlerinde sevebilir miyim güzelliğini tüm mevsimler boyunca?

6

Canına rakı kaçmış saatlerde adını duyurmaya çalışsam Tanrıya

Cevap verir misin aşka?

Romantik ölümlerde ağır ağır eriyor mumlar,

Böyle gecelere katıl kelimelerime.

Dökül dualarımdan dudaklarımın  yollarına …

Bekliyorum Bayan Tanrı, beni bulduğun yorgun Eylüllerin üzerinde…

7

Anlatacaklarım varken daha güzelliğine, kıskanç bir şehir girebilir aramıza

Sevdiklerim ne kadar sevdiysem o kadar uzak, daima!

Sabırsız heyecanların içinden sesleniyorum:

İnadını çıkart Ey Eylül!

Bilmediğin o kadar ölüm var ki cebimde

Günahlarımın bedeli olmak da var kaderinde

Temizlendiğim gün olmak da…

8

Ve uzun bir ömrün yaprak dökümleri ardımda kaldı

Sonsuz bir Eylül bitiyor bu şehirlerde üstelik!

Şaban SARI