BOŞ YÜREK

BOŞ YÜREK

Gün uyandı, gözlerinde güvensiz bir merak.

Dışarıda, yağmur rengi sokaklarda akan hayat

Aynı anda aklında, içinin tüm odalarında çürük vişne mevsimi

Kelimeler harflerini dökmeye yakın

Ama

Gün sustukça susuyor inatla.

Gece uyandı, dudaklarında çocukluğunun sırlı tadı

Karanlıkta sesler, aynalar fısıldaşıyor.

Ruhunu soyunan elbiselerin dansı saat.

Tek başına O. Tanrı yalnızlığı.

Kendi sesine hapsolmuş isimsiz yalanlarda büyüyor.

Kıpkırmızı bir yalan daha parmak uçlarında can veriyor.

Geceyi ayaklarının altından çeken yalnızlık

Kâbusların boynunda bıraktığı mor ölüme bakıp, susuyor.

İnatla.

Ansızın uyandım.

Yüreğimin orta yerinde boş bir sandalye, bana bakıyor.

Bacaklarından kan akıyor, kollarından aşağı süzülen koyu bir karanlıkla birlikte.

Terkedilmiş köhne bir ev gibi bir bedenin pencerelerinden bakıyorum ona

Tüm yalnızlığı ve suskunluğuyla oda bakıyor bana.

Ansızın ölüyorum.

Yüreğimin orta yerinde unutulmuş boş bir sandalye

Öylece duruyor. Beklediği biri var ama kim?

Bir sandalye ne kadar oturabilir içimde?

Yüreğimin boşluğunda aynalardan saklanan bir çocuk

Ne kadar susabilir? İnatla

Şaban Sarı

9/10.3.13