TESADÜF İNSANLARI

TESADÜF İNSANLARI

-Bir kez yelkenimiz yırtıldı diye, yeniden denize açılmayacak değiliz.

Geceyi taşıyan sarhoş yüzlerimizdeki yorgunluğun oluşturduğu sessizliği bu cümleyle bozdum. Kendi kendime dalıp gittiğim derin düşüncelerden çıkardığım bu lafla bir süre sessizliğine hareketsizlik de ekledi. Alkolün karıncalandırdığı kafalarda yankılanan bu cümleyle hep birlikte kendince düşüncelere daldık.

-Haklısın be abi, diyen Metin’in sesiyle hepimiz yeniden zamana geri döndük. Metin tüm uyuşukluğa rağmen bunu çok sakin söylemişti. Hepimiz onu bakışlarımızla daha fazla açıklama yapması konusunda baskı altına almıştık.

-Tabi öyle. Bir düşünsenize  bizi bu masada buluşturan sebepler her ne olursa olsun yılmadan girdiğimiz yollar değilse nedir? Eğer ilk kaybedişimizde oturup “ben oynamıyorum hayat” diye pes etseydik, gelişine bir yaşam sürerek hayatın sunduklarıyla yetinseydik hangimiz şuan burada oturuyor olurdu? Bırakın burada oturmayı hangimiz şuan olduğu insan olurdu?

Metin cümlelerini tamamladıktan sonra kafası karışmış bakışlarla herkes önce birbirine baktı. Masada Metin ve benden başka bir de Aylin, Fatma ve Halil vardı.

-Ne yani şimdi bizim burada olmamızın sebebi kaybedişlerimiz mi? Diye sordu Fatma.

-olabilir bunu bilemeyiz. diye cevapladım.

-bazen öyle olur bilirsiniz. Bir karar verir ve o kararın gösterdiği yolda ilerlemeye başlarız. Yolun sonunu bilemediğimiz gibi yolda karşımıza nelerin çıkacağından da asla emin olamayız. Geri de dönemeyiz artık. Kazandığımızı da kaybettiğimizi de o an anlayamıyoruz. “Kazandım!” diye bitirdiğimiz her an sonra kaybedişe dönebiliyor. Yada tam tersi olabiliyor. Bizi biz yapan bu hatıralar esnasında en ufak zorlukta vazgeçseydik ve her şeyi çantamıza koyup yaşamaktan vazgeçseydik 5 kişiden kaçı bu kavşakta şuan bu zamanı yaşıyor olurdu? Hayat sayısız mümkünatın olasılıklarının gerçekleşmesi kadar. Bu saatte bizi bu hikayeye bağlayan tüm kaybedişlerimize!

Kadehimi masanın ortasında kaldırdım. Kelimelerimi akıl süzgecinden geçiren herkes kadehini benim kadehimin yanında buluşturdu. Öpüşen bardakların çıkardığı sesi bizim dublelerimizi bitirince masaya vurduğumuz sesler tamamladı.

Rakılar tazelendi. Aylin yeni bir şarkı açıyor telefonundan. Mezelere batıp çıkan çatallar kaşıklar ağızdaki anason tadını bastırıyor. Metin’in yaktığı sigarayı gören Fatma da sigarasını uzatınca Metin onu da yakıyor. Halil peynirler uğraşırken ben boşlukta düşüncelerimi izliyorum.

-Hayat çok garip lan.  Yanında duracağımıza söz verdiğimiz kimse şuan yanımızda değil, hararetle savunduğumuz hiç bir fikre şuan ilgi duymuyoruz, geçmişten ve gelecekten hiç bir beklentimiz kalmamış. Biz bu devrin afilli kaybedenleri olmuşuz, ağlayanımız yok. O zaman bu gece hepimiz en fiyakalı kaybedişimizden bahsedelim de bizi burada buluşturan tesadüfler zincirinin en azından birer halkasını daha dostluğumuzun tarihçesine yazalım.

Masadaki sessizliği yelleyip küllenen sohbete biraz odunla gitmiş olabilirim şuan. Benzer hayatlardan sonra hepimizin birbiriyle tanışma hikayesi biraz garip aslında. Bu tanışma hikayelerinden bile ayrı birer rakı sofrası muhabbeti olur. Başta birbirinden hiç hazetmeyip şimdi sırdaş olanlarımız, başta ilkgörüşte aşkla içinde tuttuğu duyguları hiç açamadan daha iyi arkadaş olacağına inanıp dost olanlarımız, iş arkadaşları, üniversiteden tanıdıklar... Hepimiz birbirimize hayatın tesadüf iplikleriyle bağlıydık. Aramızdaki en yeni üyenin bile bizimle olması süresi 5 yıldan az değildi. Tesadüften bir ağın içinde sımsıkı birbirimize bağlıydık. Hepimiz az çok birbirimizin hikayesini biliyorduk ama belki bu sofraya özel bir anı çıkar, rakı masasında konuşulanın rakı masasında kalma ilkesine güvenip içindeki ağırlığı masaya pay edecek biri çıkar diye ve biraz da sessizlikten hazetmediğimden sormuştum bu soruyu...

Herkes kendi hayat hikayesinin içinde kaybolmuş. Kaybedişlerinin fragmanlarını gözden geçiriyordu. Anlatmaya değer bir hikaye arıyordu. Oysa aklımıza ilk gelen bizi en çok üzen ve en fiyakalı kaybedişimizdir, her zaman.

-Bir kadın vardı. diye düşüncelerimizi bölüyor Halil. 

-Düşünüyorum da 6-7 sene geçmiş üstünden ama hala aklıma ilk gelen kaybedişim bu. Güzel kaybetmiştim be! Diyerek gülüşünü rakıyla besliyor.

-üniversitenin ne olduğunu öğrendiğimiz yıllar... Küçük şehirden büyük şehre gelmiş çocuk korkusunu üzerimden gitmiş, ilişkilere dair kendime dair yeni keşiflerim tamamlanmış artık ilişkileri geliştirmeye yönelmiş, freni boşalmış kamyon gibi o duygudan o duyguya atladığım zamanların yerini biraz daha sakin ne istediğini bilen bir ben almış gibiydi. En azından o zamanlar aynaya baktığımda gördüğüm Halil buydu. Yoksa beni bilirsiniz hala şu hayatta ne bok yediğimi ben de bilmiyorum.

-Hayatta tutkuyla bağlı olup sıkılmadan yapabildiğim nadir uğraşlarımdan  birisinin kitaplar olduğunu bilmeyeniniz yok.

                Haklıydı. Aramızda en çok o okur, sohbetlerde şu yazar da bunu demiş bu da şunu söylemiş diye muhabbetimize çeşit katar, hepimize okumamız gereken kitapları tavsiyelerde bulunurdu. İçinde deli dolu olan ama dışarıdan baktığınızda kendi halinde olan biriydi Halil. Küçük çaplı bir şirketin muhasebe işlerini yürüten orta sınıf bir vatandaş işte.

-Devlet kredisinin tükendiği benim kitap krizimin tuttuğu günlerdi. Bir kaç defadır adını duyduğum bir kitabı okumayı kafaya koymuşum. Normalde kitaplığımda isteyeceğim bir kitap ama parasız olduğum için ay sonlarında gittiğim okulun kütüphanesine gittim. Bilgisayarlardan kitabın rafını belirleyip üst katlara doğru çıktım. Kitap yerinde yoktu. Görevliye sordum, kitabın henüz iade edilmediğini söyledi. Yarın iade günüymüş. İyi deyip bir başka kitap alıp kütüphaneden ayrıldım.

Ertesi gün takıntımın peşinden kütüphaye erkenden gittim. Danışmadaki koltuklardan birinde oturup dün aldığım kitabı okurken bir yandan da kapıdan girenleri gözetliyorum. Amacım kitabı alıp biraz olsun rahatlamak. Bir saaate yakın oturmuştum. Tam kalkıp gidecekken içeri  bir kadın girdi. Kahve gözleriyle etrafı süzen ve süzdüğü yerlerde sarı saçlarıyla dalgalı bir hava bırakan bir kadın. Sağ elinde tuttuğu kitabı tanıdım. Kitapları kapaklarından tanımak gibi saçma bir becerim vardı. Kitabı bitirdikten sonra aydınlanmış bir huzurla bankoya yürüdü ve kitabı iade etmek istediğini belirtti. Ben de hemen arkasından gidip bankonun üzerinde duran kitabı aldım. Kadın şaşırdı. Durumu açıkladım. Umursamaz bir “ anladım” dedi. O kitabı teslim edip kütüphaneden ayrılırken ben hemen kitabı adıma kaydettirip arkasından çıktım. “ pardon bakar mısınız” diye ardından seslendim. Sarı saçlarını savurarak deniz gözlerini bana çevirdi. Cevap vermedi. Bir süredir bu kitap hakkında yorumlarla karşılaşıyorum ve merak ettiğim bir kitap. Acaba vaktiniz var mı,  bi yerlerde bir çay içerek konuşsak “ dedim.

-Tarihteki en klişe numara diyerek Halil’i böldü Aylin. Siz erkekler başka bir yol bilmez misiniz? Tanışmaya giden yol çaydan mı geçer acaba?

Halil aylin’e sert bir bakış attı. Aylin cevabını aldı sanırım.

-Bir numara peşinde değildim. Evet kadından etkilenmiştim ama ben şuan en büyük tutkum kitabı diğer tutkum kadınlara tercih ediyorum. Okulun cafesinde bir masaya oturduk. Teklifimi kabul etmesi bile beni mutlu etmeye yetmişti.  Sadık Hidayet’in Kör Baykuşu’na buradan minnet sunuyorum. Kitabın içeriğinden, onda bıraktığı etkiden başlayarak ona dair başka bilgilerle sohbetimiz durmaksızın ilerliyordu. Yaşıttık. O felsefe öğrencisiydi. Ailesiyle yaşıyordu ve Ankara’yı çok seviyordu. Bana belli vakitlerde olan bazı sahafçı toplantılarından ve yerlerinden, mezatlardan bahsetti. Kitaba dair bilgileri sadece yazar eser eşleşmesinden ibaret değildi. Gözlerinin mavisinde bana ait bir huy görüyor, ve içinde kayboluyordum. Hala en büyük heyecanlarım ortak bir sevinçle sevdiğim yazarın kitabına dair yapabildiğim sohbetler oluyor. O zamanlar instagram falan olmadığı için kitaplar yalnızca kahvelerin yanında duran biblolar değillerdi. Şeyma da sadece merak ettiğim bir kitabı okumuş insanlardan biriydi. En azından başta öyleydi.  Birinden telefon numarası istemez, hatta insanlarla iletişim konusunda amaçlarımın dışında başarısız bile sayılabilirdim.  O gün oradan sonra iki ayrı kaderin ortasında vedalaşarak ayrı yönlere doğru gittik. Fakat o gün çok hızlı geçti, okul bitti  eve gittim. Mal gibi yatağa uzanıp sesini, gülüşünü, saçlarının havasını ve geleceği düşündüm.  İnandığım şeyler çok sınırlıydı ve aşk bunlar arasında  yoktu. Sevdiğim bir şeye ilgi duyan birine karşı arzu. Evet tam olarak bu duyguyu şuan böyle açıklayabilirim.

Aylin yine bir şey diyecek gibi oldu. Fakat Halil’in hatıralarının kapısı açılıp hızla dışarı çıkan anılar onu susturdu.

-Sanırım o günden sonra okula her gün acaba tekrar karşılaşabilecek miyiz umuduyla okula gittim. Kendime kızıyordum nolsa alışkanlıklarımın dışına çıkarak azıcık yanlış anlaşılsaydım da numarasını alsaydım. Yine de bir insanı yeterince düşünüp ve görmek istersem karşılaşmak gibi garip bir becerim olduğu için hem etrafıma çok dikkatli bakıyor hem de içimden kendimçe dualar ediyordum.

Her hatıranın acısı yeni bir hatıra bulana kadar sürer. Yeterince süre geçince her acı her umut kaybolur gider. Biz şeymayla artık yalnızca iki tesadüf insanıydık. İki üç ay geçmişti üzerinden. Ben avare avare kampüste dolaşmaya, çimlerde kitap okumaya, derslerde hiç bir zaman kullanmayacağım bilgileri öğrenmeye devam ediyordum. Şeyma’nın hatırası eskisi kadar aklımda durmuyordu.

Kusura bakmayın sizi de  kendimle boğuyorum ama yıllar sonra konuşmak ve unuttum sandığım şeylerin yerinde olduğunu bilmek çenemi düşürdü.

Herkes sorun yok dercesine kadehlerini kaldırdı. Herkesin buna benzer bir anısının da olduğu aşikardı.

-Sonra noldu ?Diye sordum

-Sonra ne mi oldu. Sonra hiç bir şey olmadı. 7 sene geçti. Bir keresinde yağmurlu bir günde okuldan çıkıp dolmuşa binip eve gitmek için koşuyordum. Kaldırımda dolmuş bekleyen bir kadın ve bir erkek vardı. Bir an gözlerim şeyma’yı görmüş gibiydi. Ama yetişmem gereken dolmuş  nedeniyle elindeki şemsiyesinin üzerinden atlayıp dolmuşa bindim. Ardıma baktım ama emin olamadım. Geçen 7 senedeki Şeyma’ya en yakın olduğum an o oldu. Soyadını bilmediğim için onu hiç bulamadım. Bölümüne gidip de arayacak gücü kendimde bulamadım. Onun bu kadar vazgeçilmez olduğunu hiç düşünmemiştim çünkü. Şimdi olsa bölümün önünde yatardım. Ama artık çok geç...

Halil’in gözleri loş ışıkta bile nemli bir şekilde parlıyordu.

Hiç birimiz ne oldu diye sormaya cesaret edemiyorduk. O biraz kendini toplayınca devam etti:

-Geçen ayki patlamayı biliyorsunuz. Görevden dönen özel harekat polislerinin servisinin geçişi sırasında kendini patlatan canlı bomba nedeniyle 10 polis hayatını kaybetmişti hani? 10 da sadece resmi bir rakam gerçeği daima büyüklerimiz bilecek.

-Diyarbakır’da olan mı?

-O gün Diyarbakırdı evet yarın neresi olur kim bilir? Neyse çok haber okuyan biri olmasam da twitterda bir resme denk gelmiştim. Bir insanı daima gözlerinden tanırım. Bakışlar asla değişmezler. İçimde bir sıkışma olup acaba mı dedim? Fotoğrafta soyismi yazan polis memurunun adını hemen sosyal medyada aradım. Ve evet karşımdaydı. 7 senedir karşılaşmayı bekledğim kadın artık yalnızca vesikalık bir fotoğraf ve bir rakamdı. “vatan sağolsun”du. “şehitler ölmez vatan bölünmez” di.  Ne olduğu bu savaşın kimin savaşı olduğu sikimde bile değildi. İnsan insana bunu yapmazdı. Tüm düşünceler, ideolojiler , siyasiler , hiç bir ırk  bunların hiç biri bir insandan daha değerli olamazdı. Kaybedilebilir olarak görülecek hayat değildi. Şeyma felsefeyi bitirmemişti. Halbuki ne kadar da severdi bölümünü. İşsiz kalacağını bildiği için akademinin açtığı sınavlara girip polis olmuş be abi. Sokayım böyle düzene ulan. Tesadüfen tanıştığım bir insanı yine tesadüfen bulmuştum. Ve sonsuza dek büyük midelerin şişmesi uğruna kaybetmiştim.

Cenazesine gittim abi. Yıllardır adını aklımda taşıdığım kadın için bunu yapabilirdim en azından. Kocatepe’de Şeyma’nın sevenlerinden çok koruma ve koruma sayısının yarısından bile  az takım elbiseli vardı.   Milletimizin ölümlerin ardından yalnızca bir fatiha kadar yas tutması, ses çıkarmaması ve bu insanların şovlarına izin vermesi kadar öfkelendiğim çok az an hatırlıyorum. Tam o esnasa tabutun başında minik bir kız çocuğu tabuta boş gözlerle bakıyordu. Ne olduğunun farkında olduğundan bile şüpheliydim. Polis üniformalı biri gelip  kıza sarıldı bir süre. Hıçkırıklarının sesi bana kadar ulaşıyordu. “ Annem nerde baba” diye soran kız çocuğuna bir kez daha sarıldı aynı adam. Şeymanın eşi ve çocuğuydu abi o tabutun başındakiler. En azından bir süre hayatın en mutlu annesi ve eşi olduğunu bilmiş olmak içimi rahatlatmıştı. Ama be abi şimdi o kıza kim kitabı sevdirecek gerçekleri anlatacaktı. Şeyma niçin ölmüştü ve yarın aynı nedensizlikte babasıda ölebilirdi. Usulsa herkesin arasından sıyrılarak üç adım ötelerine kadar ulaştım. Hiç bir şey diyemedim. Bir kez eşiyle göz  göze geldik, gözlerimi kaçırdım. İmam hakkımızı helal edip etmediğimizi sorduğunda hepimiz helal ettik, peki ya o bize hakkını helal ediyor muydu?

Ölümün bu kadar yakınımızda yaşıyor olması çok canıma dokunuyor. Hepimiz tercihlerimizle buralara geldik, tesadüfen tanıştık, kaynaştık adı her neyse bir şekilde ortak yaşamlarımızı paylaşıyoruz. Ama ölüm, her an her yerde karşılaşabileceğimiz bir ölümü böyle kim olduğu ne olduğu ne uğruna patladığı belli olmayan haybeden bir şekilde kimse kabul etmemeli....

Herkes bu kaybedişin üzerine uzun bir sessizliğe tekrar büründü. Kaybetmek yalnız aşılan bir tecrübeydi. Hepimiz halil’in bu tecrübeyi tekrar unutması için ona yeterince zaman ve rakı verdik. Ancak yırtılan yelkenle yeniden denize açılsak bile yelkenimizde daima kocaman bir yama izi bize her şeyi hatırlatacaktır.

       

Tesadüfen oturduğumuz şu masadaki herkes yarın yanımızda olmayabilir. Bunu bilerek hepsine “iyi ki varsınız lan” diyerek kadehimi kaldırdım ve ortama son bir noktayı koyduk içtiğimiz kederlerimizle.

Şaban SARI aralık16