İHBAR NO #1

                

İHBAR NO #1

Boğuyorlar beni Çiçek Hanım!

Anlayışsız rüyaların içinde

üstelik çıplağım, benden eser yok üzerimde.

Hangi yalan bir gerçeğin izini taşıyorsa

ben de o kadarım kendimde işte.

Beni boğuyorlar Çiçek Hanım!

Pişman bir ölüm gibi yaşamak ardında.

Bakıp bakıp odası olmayan aynalara da

seni, gençliğimin deli dolu haykırışlarını göremiyorum.

Adresini şaşırmış bir mektup gibi

dolaşıp duruyorum devlet dairelerinde.

Çiçek Hanım beni boğuyorlar!

Dünyaya hapsolmuş keşfedilmemiş bir gezegenden gelmiştim.

Suçum muçum yok, sarhoştum.

Kendimden düşüverdim geleceğinize

Gölgesiz  bir gecede.

adım dudaklarınızdan, anım hafızanızdan siliniyor

sırf bir ada bir hayata yer açmak için.

Bense şimdi ölmekte olan yaralı asker gibi

Vatanıma dair umutlarıma ağlıyorum.

Beni Çiçek  Hanım boğuyorlar!

Ellerimi kullanıyorlar kendi üzerimde,

Cümlelere batırıp batırıp çıkartıyorlar.

Gülüyorlar bana, bembeyaz boşluğun içinde sarı kahkahalarla

Ben biliyorum bu bir cinnet.

Bilmediğimdir ki

Bu beyaz gelinliğin ortasındaki kan kimin?

                İlk heyecanında kendini unutmuş

                Bir delinin çığlığı mıydı o

                Yoksa

                Zihnimin kuraklığında aç kalmış bir tilki ağlaması mı?

Beni boğuyorlar Çiçek Hanım!

Neredesiniz!

               Şaban SARI