Değer Vermek
İnsan bazen, belki de çoğu zaman ya da ne bileyim, bazı kelimelere yoğun ya da öylesine anlam yükler. Değer verir yani. Sebepsiz ya da kendince sebeplerle. İnsana değer verir, hayvana değer verir, doğaya, taşlara, kitaba ve belki kendine değer verir. Sevgilisine değer verir. Onu öpmek ona dokunmak bir değerdir kimisi için, bir başkası için ona dokunamamanın verdiği haz değerdir. Mezun olmak, derslerinde başarılı olmak birileri için değerken, bir başkası için hayattın sınavında kalmamak daha değerlidir... Herkesin değeri farklıyken ve bunca ayrı yüzler, fikirler kol gezerken gezegende hala "bir" yapmaya çalışmak kendini, birilerini saçmalıktır...
Zaten gün gelecek değer verdiğimiz ne varsa kaybolup gidecek; hiç bir şey olmazsa ölüm var. En güzel filmlerin bile bittiği, en edebi romanların sonuna dahi nokta konulduğu evrende her şeyin sonu var, var ama görmek isteyene... Bitişin o bir anlık boşluğunda anlıyor ki insan, bitmek başlamaktır... Başlamak bitmektir. Böyle kördüğüm olmuş döngülerin içerisinde bir o yana bir bu yana savrulan düşlerine rağmen insan yine de umut edebiliyor...Hayret.
#93
O kadar çok yenildim ki artık kabullendim. Hayat liginde averaj takımı gibiyim.
#94
Bu kez uyusam bir daha uyanamayacak, ölecek gibiyim. Bir daha güneş üzerimden doğarken veda edemeyeceğim birine. Sarılamadığım karşılamaların boynu hep bükük kalacak sanki. Düş kırıklıkları batacak ardımda kalanların canına, ben hissetmeyeceğim. Zaman kanayacağım sonsuza dek ve içimden akacak vakitleriniz... Akıllarda kalacak kelimlerim, o kadar.
#95
Tüm yalanlarımız arasındaki tek gerçek ölüm olduğu için korkuyoruz. içimizde bi ölüm var ve uyuyor. O uykudayken gördüğü rüyalara da yaşam diyoruz.. Gerçekten sevdiği birini kaybetmiş biri için ölümün soğuk bir yanı , buruk veda tadı vardır mutlaka. Bu hayatta yalnız kalmaktan değilde, yalnız ölmekten korkmalı bence insanlar...
"Ş"aban "S"arı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder