Gülmeyi Unutan Çocuklar için Yazı
Uzak zamanların birinde küçük eller ve yürekler geleceğin ağırlığından habersiz kuş gibi engin mutlulukların tarlasında uçuyorlardı, koşuyorlardı. Yanaklarında al al gülücük toplanırken dört mevsim, gözlerinde serin meltemler.Dizlerindeki geçmiş izleriyle ne kadar da mutlu çocuklar koşardı toprak yollarında şehrin. Ne kadar da yakışıyordu gülmek masumiyetlerine.
Tüm yeşil huzurlar gibi sararıyor gün gün dallarında çocukluğum(uz).
Zamanın koynunda büyüdükçe tadına bakılıyor türlü geleceklerin. Acısıyla tatlısıyla yorgun kalıp uyuyorlar annelerinin sığınaklarında. Bir kötü haberle yarım kalıyor oyunlar... Tam ortadan kaderle kesiliyor hayaller... Minik omuzlarına yüklendikçe taşınmayacak öyküler, unutuluyor mutlu zamanlar. Yanaklarına asılı ağır yenilgiler büküyor kahkahaların boynunu. Sessiz dualarının boynuna geçirilmiş yağlı kelimelerle tanıştıkça soluğu kesiliyor heyecanlarının da... Tüm bu şartlarda çocuk olmak zor bu gökyüzünün altında. Fikirlerinde esen soğuk rüzgarlar gözlerinde alev alev yanan aydınlıklar söndürüyor. Boş bakıyor ileriye gözler, adımlar gölgelerin arasında geziniyor; ne yazık! Çocukluğunu soyunup üzerine bol gelen, tüm yaşamı boyunca giyeceği büyüklüğü giyinirken, ceplerinde kaldı gerçekten gülebilen palyaçolar da.
Küçük yürekler büyük hüzünler taşıyorlar artık. Kanatlarında ağırlıklar, uçamıyorlar... Belirsiz geleceğin ağırlığı altında eziliyor hayaller, en sevdiği oyun değil artık yaşam hiç birinin. Gülmeyi rüyalarda öğrenen nesillerden gelecek nasıl filizlenir?
"İçimde çocuk, içimde kal. Sakın merak edipte uzatma dışarıya başını, bakma yaşama! içimde kal çocuk içimde gül hep."
Şaban Sarı -Ş"S
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder