Duygular öldü. Uzun zaman oldu toprağa vereli. Teknoloji öldürdü özgür düşüncelerimizi. İhbar ediyorum kendimi. Kendi ellerimle boğazladım hislerimi. Bir kaç kaçık fikir kalmıştı, kutulara hapsettik onları da. Konuşmak eski moda bir radyo sanki. Antikaya meraklı olanlar konuşuyor yalnızca rakı sofralarında ya da demli çayların söylendiği bir hayli nostaljik toplantılarda. Yazının da tadı kaçtı artık, duygular ölünce. Kuruyan mürekkepler masada, ucu yanık mektuplar, kağıtla öpüşen dudaklar, beklenen postacı yolları, çöp kutusuna sığmayan yarım yamalak öksüz kağıtlar, kağıtlarda boynu bükük eksik cümleler... Söylenememiş sevdalar saklı çok uzakta pul koleksiyonlarında. Duygusuz gülüşler çıktı çıkalı kavgalıyım yanaklarımla. Onlar somurturken gülümsüyor arsız parmaklar ekranlarda. Uzaklar hala bir hayli uzakken kendini kandırıyor insanlar, aşka inanıyorlar hala. Seviyorum deyince seviyor, öpüyorum deyince öpüşüyor akılsızlar. Saçlarını dağıtan rüzgarsa her gece, her gece sol yanın üşütüyorsa sabah ayazında, kusura bakmasınlar ama sen rüzgarınsın ya da sabah ayazının... Benden çok uzaksın, ben online bir ölüyüm herkes gibi. Öleli çok oluyor duygular, umutlar sakat, hayaller yarım yamalak. Hala uyuyor dualar kelimelerde... Ne tadı var yaşamın ne tuzu, acılı yarınlar için uyuyor ve uyanıyoruz tüm duygusuzluğumuzla, tüm teknolojimizle. O kadar!
"Ş"aban "S"arı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder