Günlerdir bloguma nasıl bir yazıyla başlasam diye düşünüyorum; bugünden daha anlamlı ve daha duygusal bir gün daha olamazdı....
Ankara yağmurlu bir sabaha uyandı; sanki gök ağlıyordu ve doğa da buna eşlik ediyordu... saat tam 9'u 5 geçe zaman bir kez daha saygıya durdu ve dünya üzerinde hiç bir insan için aynı anda bu kadar büyük bir saygı duruşu yoktur; yaşlı, genç, yaya şoför; herkes o anda tek yürek, o en acı siren sesine karşı ciğerleri dağlayan bir hüzünle aNRıyordu varlığını ve şerefini borçlu olduğu Ata'sını.... o hep umudunu korudu ve bunu hep gençliğin ahlak ve zekasına bağladı ki gençlikte yıllardır olduğu gibi yine onun yüzünü kara çıkartmadı... sabahın erken saatlerinde, yağmura ve soğuğa ayrıca içimizdeki gerçek vatan sevgisini engellemeye çalışanlara karşı yürüdü; Ata'sının kabrine Anıtkabir'e bir akın vardı; gençlik uyumuyordu... Laiklik, Atatürkçülük, Vatanseverlik marşları eşliğinde Tandoğan yollarını arşınlıyordu... Anıtkabir'in girişinde görülmeye değer kalabalık içinizdeki tüm duyguları şaha kaldırarak yasaklanması saçma olan anma ve kutlamaları inadına kutlama, inadına sesini çıkartma duygusu sağlıyordu; Aslanlı yola varmadan önce İstiklal ve Hürriyet kulelerinin önünde ucu olmayan bir kırmızı kalabalık sizi karşılıyorken, merdivenlere çıktığınızda ardınızdan kan gibi akan kızıl bir dalgayı da görüyordunuz işte o zaman içinizden tüm vatan hainlerine şunu söylüyorsunuz " Mustafa Kemaller Tükenmez"...
Anıtkabir kalabalığı dünyada görebileceğiniz en hoşgörülü ve düzenli kalabalık; birbirini hiç tanımayan insanlar sohbet ediyor, gülüyor, fotoğraf çekiniyor; hiç bir olaya ve izdihama mahal vermeden kardeşçe yürüyordu ve kimsenin acelesi yoktu... Karanfilini, gülünü ve çocuğunu alan, arkadaşını kapan herkes Ata'ya koşuyordu, yasaklara karşı gelmekten çekinmiyordu çünkü şimdisini borçlu olduğu Ata'sını anmak torunlarının boynunun borcuydu bunu kimse engelleyemezdi... hüzünlü bulutların sessizliğini, 70'lik amcalar, teyzeler vatanseverlik naralarıyla yırtarken, biz gençler de o amcalara ve teyzelere bakarak daha dik yürüyorduk; korkusuzca, gururla... Çünkü yaş vatansevmeye, korkmadan bağırmaya engel değildi... İzmir ve Gençlik Marşı eşliğinde Anıtkabir meydanının mahşeri kalabalığına karıştık; Sivil Toplum Örgütü üyeleri (TGB ve ADD)nin bilinçli ve programlı bir şekilde halkı yönlendirmesiyle hiç bir karmaşa olmadan herkes kızıl kıyametin içinde kendine bir yer buluyordu; derken daha da genç arkadaşlarımız dev bir Türk bayrağını meydanda gezdirmeye başladıklarında halk daha da çoşuyor, daha da bir umut yükleniyordu hava...
Mozeleye çıkan merdiveni yine bayraklar ve marşlar süslüyordu fakat bekliyordu herkes çünkü birileri halkın Ata'sının huzuruna çıkmasını yasaklamıştı ve kapılara dayanıyordu halk; engellenemez bir aşktı bu ve bunu herkes anlayamazdı; anlamak için vatansever olmak gerekti. yaşlısı genci kapalı kapılara yollar açarak tırmandı ve bu yıldırma politikasına da yenilmeyerek kapıları açtırdığında herkes sırasıyla huzura çıktı... Sıramızı beklerken içeriden gelen " Mustafa Kemaller tükenmez" sloganları tavanın ambiyasıyla birleşince dışarı tarif edilemez bir ses geliyordu işte bu Geleceğin Haklı Sesiydi.... Korkacak biri varsa bu cennet vatanı cehennem zebanilerine satmaya yeltenenlerdi... karanfillerle ve sloganlarla Ata'nın huzuruna çıktığımızda başımız dikti, utanması gerekenlerin başı yatacak yerleri olmayanların başı kıyıda bir köşede önde, korkuyorlardı....
Çıkanların yeri onlarcasıyla doluyordu ve saat 14 olmasına rağmen halen akın devam ediyordu;
bugün Anıtkabir böyleydi ve Atatürk dahil tüm şehitlerimizi gururlandırdık, kuru gürültüye pabuç bırakmadan doyasıya inandık geleceğe; vatanı sevdiysek hainiz, Atayı sevdiysek hainiz ama unutmamak gerek elbet bir gün hesap verilecek;
Tüyleri diken diken eden anlar yazılmakla olmaz, yaşanmakla olur; elimizi taşın altına koyarsak yürürüz bağımsız ve adil bir ülkeye; yaşasın Cumhuriyet, yaşasın Bağımsız Türkiye ...
Ne Mutlu Türküm Diyene!
"Ş"aban "S"arı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder