Hayatımın filmlerinden biri olan "kaybedenler kulübünde"de bir tirad : "bunca insan yalnızken, neden bunca insan yalnız"...
Gerçekten üzerinde uzun uzun düşünülmesi gereken ciddi bir paradoks bu çünkü çevremizdeki herkes derin bir aşk ya da aşk acısı içerisinde çırpınırken gözümüzün önünde somut bir sevgili yok; "yalnızlıklarımız bile platonik artık". herkesin aşka ait bir sözü mutlaka vardır ama mutlu bi aşk cümlesi asla yazılamamıştır henüz; bizim sevdiklerimiz, hep başkalarına mı sevdalı yoksa bizim sevdiklerimiz, bizden bi haber mi beklemekte aşkı? - benim düşlerimde aşkı söyleyemezsin, itiraf edemezsin; aşk anlatılmaz hissedilir çünkü! fakat hoşlanma(aşktan daha samimi bir ifade) ibarelerini karşı tarafa göstermeden de ilahi bir güçle onun da bize bir şeyle hissetmesini beklersek, platonik aşkımızda, kimsesiz şiirler türetiriz tüm paranoyaklığımız içinde...
Acılarımız suni mi artık, "aşk acısı" diye inliyoruz gecelerde yaralı bir kurt gibi daha AŞK'ın ne olduğunu hissetmeden. hoşlanmayla, şehvetle aşkı karıştırır oldu insanlar ve elde edemedikleri her şeye de aşk acısı dediler tüm yapay numaralarıyla. aşkın kutsallığını, yalnızlığın asilliğini ayaklara altına aldıkça bazıları, hala inananlarda kaçar oldu gerçek bir sevişmeden; işte herkesin yalnızlığı da tam burada başladı tüm karşılıklı duygulara rağmen.
yalnızlık bu devirde özgür bir seçim olmalıdır, en azından bende öyledir çünkü bu kadar sahte ilişkinin arasında benim yerim yok; gerçeğini "hissedene" kadar yalnızım...
şimdi herkesin yalnızlılığı bir seçimden ziyade bir tutsaklık ruhlarımıza işkence ettiğimiz bedenlerimizde. oysa ne de kolay "seni seviyorum, müsadenle yalnızlığımı çıkartıyor ve aşklığımı giyiniyorum üzerine" demek; biraz cesaret gerisi tamamen samimiyet!!!
yani bunca insan yalnızken, sevgiyle kalmaya çalışmak cesaret ister!
"Ş"aban "S"arı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder