BANA HER ŞEYLİ Bİ KAHVE, LÜTFEN!!

BANA HER ŞEYLİ Bİ  KAHVE, LÜTFEN!!

Kafka’nın bok böceği yaşıyorsa evin kimsesiz kıçı kırık döşemelerinde

Bitkisel bir yaşamdan çıkıp, otluktan çokluğa doğru hormon salgılayıp

İnsan olmanın vakti gelmiştir, çak o zaman hayata hatta yak o zaman bir sigara!

Uzun ince bir küllenmenin belirlediği zamana sığdıralım ne varsa içimizde umuda, mutluluğa ve kahkahaya dair,

Hava soğuk acele edelim?

Ruhumu ısıtacak kadar sıcak mı sohbetin yoksa kendime pahalı bir kahve mi ısmarlayayım.

Konuştukça mevsim normallerinde yaşanacak mı sevdalar,

Yoksa gelecekte Başkaları üzerinden gelen soğuk ayrılıklar mevcut mu hala?

Kaç şeker yeter tatlılığını sağlamaya, güzelliğine bir lafım yokta her şeyi nasıl sığdırayım şiire?

Neyse zaten hiç iltifat yazacak şarhoşluğa ulaştırabilir mi Kahve parmaklarımı?

Hava soğuk içeri geçelim, belki ders alırız alttan.

Sevinç’lere karışık yağıyor kar, bu soğukta bi sigaranın yanına en çok parmakların yakışır

Yanlış anlama ama yalnızız şu boklu dünyada!

Kafka’nın böceği bitirdi mesela metamorfozunu, gel çek son nefesini de ölmeye gidelim telvenin içimi kabartan havasında…

Hava soğuk, bitkisel bir yaşamı dondurmayalım, haydi gel en iyisi biz bir sandalye alıp sıcakta otlanalım…

Sohbet et gönlüne göre, insan olmanın vakti geldi hazır zam koyulmuşken tüm zevklere!

Hava soğukmuş, yalnızlığının önünü kapat, o siyah atkıyı da intiharına sakla;  dökülen kahveyi de temizlemeye çalışma bırak yansın kâfir!

“Ş”aban “S”arı (Sebahat N. Boztunç- içinde ot,böcek,sigara ne varsa olsun. Dökülen kahve’li şiir-) 8.1.13